ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Α. Η Γενεσις

A. The Genesis

Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα Και είδα και θαύμασα Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα και ομοίωσή μου: Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή και γαλήνιοι αμφορείς και λοξές δελφινιών ράχες η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος «Κάθε λέξη κι από 'να χελιδόνι για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος» είπε Και πολλα τα λιόδεντρα που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως κι ελαφρό v' απλώνεται στον ύπνο σου και πολλά τα τζιτζίκια που να μην τα νιώθεις όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου αλλά λίγο το νερό για να το 'χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του και το δέντρο μοναχό του χωρίς κοπάδι για να το κάνεις φίλο σου και να γνωρίζεις τ' ακριβό του τ' όνομα φτενό στα πόδια σου το χώμα για να μην έχεις που ν' απλώσεις ρίζα και να τραβάς του βάθους ολοένα και πλατύς επάνου ο ουρανός για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός ο μέγας!

Then he spoke and the sea was born And I saw and I marveled And in it he sowed small worlds in my image and likeness: Stone steeds with manes erect and serene amphorae and dolphins' slanting backs Ios Sikinos Seriphos Melos "Each word a swallow to bring you spring in the midst of summer" he said And so many olive trees sifting the light through their hands as it spreads soft in your sleep and so many cicadas that you don't feel them as you don't feel them the pulse in your wrist but only a little water so you hold it a God and understand what its word means and the tree by itself with no flock so you make it your friend and know its precious name the soil thin at your feet so there is no room to spread your roots and to keep going deeper and broad the sky above so you yourself can read the infinite

THIS the world the small the great!

Β. Τα Παθη

B. The Passion

Ιδού εγώ λοιπόν, ο πλασμένος για τις μικρές τις Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου· ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών και μύστης των φύλλων της ελιάς· ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος. Ιδού εγώ καταντικρύ του μελανού φορέματος των αποφασισμένων και της άδειας των ετών, που τα τέκνα της άμβλωσε, γαστέρας, το άγκρισμα! Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά. Μοίρα των αθώων, πάλι μόνη, να σε, στα Στενά! Στα Στενά τα χέρια μου άνοιξα Στα Στενά τα χέρια μου άδειασα κι άλλα πλούτη δεν είδα, κι άλλα πλούτη δεν άκουσα παρά βρύσες κρύες να τρέχουν Ρόδια ή Ζέφυρο ή Φιλιά. Ο καθείς και τα όπλα του, είπα: Στα Στενά τα ρόδια μου θ' ανοίξω Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω τα φιλιά τα παλιά θ' απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε! Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά. Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!

Behold here am I created for young Korai and Aegean islands, lover of roe-deer’s leaping, and initiate of olive leaves, sun-drinker and locust killer. Behold them I confronting the black shirts of the resolute and the empty belly of years of convulsion aborting its children! Wind lets loose the elements and thunder assails the mountains. Fate of the innocent, again alone, here at the Narrow Passes! At the Passes I opened my hands. In the Passes I emptied my hands and saw no other riches, and I heard no other riches but cool fountains flowing with. Pomegranates or Zephyr or Kisses. Each with his own weapons. I said: At the Passes I shall open my pomegranates At the Passes I shall post Zephyrs as guards. I’ll unleash old kisses my longing consecrated! Wind lets loose the elements and thunder assails the mountains. Fate of the innocent, you are my own Fate!

Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος. Μνήμη του λαού μου σε λενε Πίνδο και σε λένε Άθω. Εσύ μόνη απ' τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς. Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις πασχαλιάν αναστάσιμη! Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης! Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται! Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη. Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα. Όμως τι τα βουνά; Ποιός και τι στα βουνά; Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος!

My foundations in the mountains and the peoples bear the mountains on their shoulders and on them memory burns neverburnt bush. Memory of my people they call you Pindus and call you Athos. You alone recognize the man by his heel You alone speak from the stone's cutting edge. You sharpen the features of the saints and you draw Easter lilacs from the rim of the cunturies' water! You touch my mind and the infant of Spring hurts! You chastise my hand and it whitens in the dark! Always you pass through fire to reach the glow. Always you pass through the glow to reach the high snow-resplended mountains. But what are mountains? Who and what in the mountains? My foundations in the mountains and the peoples bear the mountains on their shoulders and on them memory burns neverburnt bush!

Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού και κορίτσια ωραία με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε! Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε! Φύγανε φύγανε ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.

Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού και κορίτσια ωραία με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε! Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε! Φύγανε φύγανε ο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά. Φυγανε και βαθιά κάτω απ' το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας χαλίκι μαύρο και βροντές, η οργή των νεκρών και αργά στον άνεμο τρίζοντας εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά φοβερά, των βράχων τ' αγάλματα!

Temples with the sky's schema and beautiful girls who with grapes between their teeth were apt for us! Birds annihilating the weight on our hearts on high and ample azure that we loved! They're gone they're gone July with its luminous shirt and stony August with its small uneven stairs.

Temples with the sky's schema and beautiful girls who with grapes between their teeth were apt for us! Birds annihilating the weight on our hearts on high and ample azure that we loved! Gone gone the Northwester with its pointed sandal and the thoughtless Northeaster wth its slanting red sails. They're gone and deep in the ground clouds formed raising black gravel and thunder, the wrath of the dead and terrible statues of the boulders slowly turned breast forward again, creaking in the wind!

Τώρα το χέρι του Θανάτου αυτό χαρίζει τη Ζωή και ο ύπνος δεν υπάρχει. Χτυπά η καμπάνα του μεσημεριού κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα: ΝΥΝ και ΑΕΙ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Σε χώρα μακρινή και αριτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά κι αλογάκια πέτρινα με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο. Γενεές μυρτιάς μ' αναγνωρίζουν από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού, άγιος, άγιος, φωνάζοντας. Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας, αυτός ο Πρίγκηπας των Κρίνων είναι. Κι απο κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης, μια στιγμή ζωγραφιζόμουν. Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο. Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους κλείνω κι εμπιστεύομαι. Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο. Γι' αυτών τα δόντια η ρόγα που μεθά, στων ηφαιστείων το στήθος και στο κλήμα των παρθένων. Ιδού, ας ακολουθήσουνε τα βήματά μου! Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα το χέρι του Θανάτου αυτό χαρίζει τη Ζωή και ο ύπνος δεν υπάρχει. Χτυπά η καμπάνα του μεσημεριού κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα: ΝΥΝ και ΑΕΙ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Αιέν, αιέν και νυν και νυν τα πουλιά κελαηδούν ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα.

Now the hand of Death makes a gift of Life and sleep does not exist. The noon bell strikes and slowly on the sun-red stones these letters are carved: NOW and FOREVER and AXION EXTI. I'm on my way not to a far and unwrinkled country. Now cyan girls follow me and little stone horses with the sun's small wheel on their wide foreheads. Generations of myrtle recognize me since I trembled on the water's icon-screen, crying, holy, holy. Conqueror of Hades and savior of Eros, he is the Prince of Lilies. And from those Cretan waftigns, I was painted again for a moment. For the crocus to get justice from the aethers. In whitewash I now enclose the trust of my true Laws. Blessed, I say, the strong who decipher the Immaculate. For their lips the intoxicating nipple, on the volcanoes' breast and the virgins' vine. Let them follow in my steps! I'm on my way now to a far and unwrinkled country. Now the hand of Death makes a gift of Life and sleep does not exist. The noon bell strikes and slowly on the sun-red stones these letters are carved: NOW and FOREVER and AXION EXTI. Forever and ever and now and now the birds sing AXION ESTI the price paid

Γ. Το Δοξαστικον

C. The Gloria

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα

Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται

Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι και του μαύρου καπνού το κηρύκειο

Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος η Τραμουντάνα, η Όστρια

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει

Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο ενας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.

ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια.

Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα-φλόκο Στο γαρμπή τ' αρμενίζοντας πόντζα-λαμπάντα έως όλο το μάκρος τους τ' αφρισμένα με λιτρίδια μαβιά και με ηλιότροπια

Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος η θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη η Κως, η Ίος, η Σίκινος

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι αντικρύ στου πελάγους η Μυρτώ να στέκει σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι

Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι ένα παπούτσι ύπνου που ανεβαίνει το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε:

ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί

Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται

Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία Χαίρε της ερημίας των νησιών η Αγία

Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη

Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο Χαίρε με τα ωραία λαλιά η δαμάζοντας το δαίμονα

Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου

Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή Χαίρε η προφετικιά και δαιδαλική

>ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει μιαν οσμή κεραυνού σαν από θειάφι του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν οι νεκροί άνθη της αύριον

Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεμία γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει της χαράς η στιγμή λίγο πριν κλάψει

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες τα κορίτσια τ' Αγγεία των Μυστηρίων τα γεμάτα ως πάνω και τ' απύθμενα

Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα

Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή η Άννα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο το δάκρυ ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται

Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη και το μάλλινο έρημο μέσα στ' αγιάζι

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει ποιός αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει ποιο το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου:

ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική Αιέν αιέν ο λόγος και Τροπίς η αστρική

Νυν των λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούμενο Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο

Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία Αιέν η βρώση της Ψυχής και η Πεμπτουσία

Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο μέγας Οφθαλμός

Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου Νυν Νυν το μηδέν

και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!

AXION ESTI the light and the first wish of man incised in stone the beast's vitality that guides the sun the plant that warbled and day came to be

The land that dives and lifts its back a stone horse the sea rides myriads of little cyan voices the great white head of Poseidon

THE LEADING WINDS who officiate who raise the sea like the Mother of God who blow and the oranges light up who whistle to the mountains and they come

Beardless novices of the storm runners who covered the miles of sky Hermeses with their pointed sunhats and with the caduceus of black smoke

Maistros, Levantes, Garbis Pounentes, Graigos, Sirocco Tramountana, Ostria

AXION ESTI the wooden table the blond wine with the mark of the sun water playing along the ceiling the corner's philodendron on duty all day

Stone walls and waves hand in hand a foot that gathered wisdom in the sand a cicada that persuaded a thousand others consciousness brilliant like a summer

THE ISLANDS with boats orange and black islands with a Zeus's column-drum the islands with their deserted boatyards islands with drinkable blue volcanoes.

Luffing jibsails in the summer wind Sailing with a following southwester foaming from one end to another with purple pebbles and heliotropes

Siphnos, Amorgos, Alonesos Thasos, Ithaca, Santorini Kos, Ios, Sikinos

AXION ESTI Myrto standing on the stone bench facing the sea like a beautiful eight or a water pitcher holding a sunhat in one hand

Noon porous noon all white a featherdown of sleep ascending dulled gold within the pylons and the red horse who is escaping

AXION ESTI celebrating the momory of Saints Cyricus and Julitta a miracle burning threshing floors in the heavens priests and birds singing the hail:

HAIL to thee Burning and hail Verdant Hail Unrepentant with the prow's sword

Hail who steppest and the footprints vanish Hail you who wakest and miracles happen

Hail to thee Wild in the paradise of depths Hail Saint of the wilderness of islands

Hail Mother of Dreams and hail Pelagic Hail Anchorbearer and Star-Quintessence

Hail with loosened hair gilding the wind Hail demon-tamer with lovely voice

Hail who formest the Missals of Gardens Hail who fittest the belt of the Serpent

Hail to thee brilliant sword and modest Hail girl prophetic and daedalic

AXION ESTI the soil that raises a smell of thunder as if from sulphur the bottom of the mountain where the dead flourish as flowers of tomorrow

[The text is not available in the Google book.]